رنج نامه
گاهی به خود می گویم کاش آدم گناهی مرتکب نمی شد تا در بهشت
با قی می ماند و دیگر سختی و رنجی وجود نداشت.
هنگامی که در تنهایی خویش قوطه ور می شوم ناخود آگاه اندیشه ام
به جای تفکر و قلم زنی در باب دردهای اجتماع و مردم کشورم به سوی رنجها
و سختی های خودم منحرف می گردد و زمانی که به دردهای مردم می نگرم
زخمهایم به جای اینکه بهبود یابد کهنه تر می شود.
هنگامی که لحظه ها را ورق می زنم با خود می گویم کاش قدم در این راه نمی نهادم
اما حال که نهادم دیگر پیمودن این مسیر به اراده و میل خودم سامان نمی یابد.
افکار پلید دائم به سراغم می آید مگر طاقت یک انسان چه میزان است که باید تا این حد سختی
بکشد و به عبارتی محکوم به رنج گردد( ندایی در گوشم می گوید انسان تا سختی نکشد
چگونه درد مردم جامعه را احساس کند)
پروردگارا یاری ام کن تا بر این مشکلات فائق آیم.
خدای من کمکم کن در اثر این فشار کمر خم نکنم.
صبری بسیط عطا کن تا بتوانم شیرینی و لذت گریز از مشکلات و سختیها را بچشم
که اگر چنین شود به جای رهایی از این رنجها طلب رنج می کنم که این عین سعادت است.
خداوندا هرگز مپسند که با نا اهلان مدرا کنم .
کمکم کن تا در این دنیای سرا پا تزویر و ریا فریب شیطان و هوای نفس خویش را مخورم
و با نا خردان هم نشین نگردم.
معبود من خود می دانم و می دانی که لحظه لحظه زندگی ام با معصیت و گناه همراه بوده
اما ذره ای الطاف خود را از من دریغ نکردی ( به خود می کویم مگر من چه کرده ام که
تا این اندازه مورد عنا یت حق قرار می گیرم)
اما ندایی در گوشم زمزمه می کند که ذهن بسته و عقل محدود تو کجا و پروردگار عالمیان کجا.
در کشاکش این افکار با وجود سیاهی و پلیدی قلب خویش آرامش وصف نا پذیری مرا به مقابله
با این مصائب می کشاند و آرامش خاطر دیگری به من نوید آینده می دهد.
پرورگارا اگر این امیدواری نبود چگونه زمان حال را تحمل می کردم.
خدایا عدالت تو چگونه می خواهد که بر این مردم ستم روا شود( ندای دیگری می گوید
خداوند سرنوشت هیچ قومی را دگرگون نمی کند مگر آنکه خود بخواهد و اراده کند)
آخر تا به کی نا تدبیری عده ای باعث رنج بسیاری می گردد.
پروردگارا اگر بگویم اندیشه ایشان را تغییر بده سخنی نا ثواب است.
پس بهتر است بگویم خدایا شایستگان را بر این مردم حاکم کن.
آمین