این روزها اگر نگاهی به رویداد حوادث در گوشه و کنار

جهان داشته باشیم نمی توانیماز حوادث اخیر در فرانسه

سخنی به زبان نیاوریم.

طی قانونی که به تازگی در فرانسه به تصویب رسیده است

قانون اشتغال در فرانسه دگرگون شده و دیگر اشتغال رسمی

 و دائمی وجود ندارد.

تا قبل از این قانون شخصی که در یکی از سازمانهای دولتی

در فرانسه مشغول به کار می شد می توانست از تمامی مزایای

بازنشستگی بهره مند شود ولی با تصویب این قانون دیگر مزایایی

وجود ندارد.

طی سالهای۸۲-۸۱ این قانون در ایران به تصویب رسید و با تصویب 

آن دیگرهیچ ضمانت کاری در ایران وجود ندارد.

قانونی که به کارفرما اجازه می دهد هر زمان که اراده کند کارگر

 را اخراج کند ووی را از حق بیمه و بازنشستگی و... محروم سازد.

از زمان تصویب این قانون در فرانسه موج اعتراض در تمام شهرهای

 فرانسهشروع شد وشهروندان فرانسوی هم صدا با یکدیگر به تصویب

 این قانون اعتراض کردند. در حالی که در ایران هیچ اعتراضی صورت

 نگرفت.

منظورم از بیان این مطالب این است که در ایران به دلیل اینکهسطح سواد

وآگاهی مردم بسیار پائین است (مثلا برای ورود به دانشگاه اولا آزمون ها

 بسیار مشکل است و ثانیا با این سهمیه بندیها دیگر جایی برای شایستگان

 نمی ماند)

اما در اروپا به دلیل اینکه مردم از سطح آگاهی سیاسی بالایی برخوردارند

از لحظه تصویب قانونی که به ضرر آنها باشد دست به تظاهرات دسته جمعی

می زنند که حتی سردمداران هنوز حتی نتوانسته اند با مذاکره با شهروندان

معضل را حل وفصل نمایند.

جامعه ما نیاز به فرهنگ سازی طولانی مدت دارد. به امید روزی که حتی

استارت این فرهنگ سازی زده شود.